Zdarza nam się pożyczać pieniądze – szczególnie w czasach, w których nieraz brakuje nam na podstawowe rzeczy, jak jedzenie, opiekę medyczną czy wakacje, na które udaje nam się jechać niezwykle rzadko. Nie każdy pożyczkobiorca jednak zdaje sobie sprawę o istnieniu umowy pożyczki i PCC – czy podatku od wziętej pożyczki. Wyjaśniamy, na czym polega ów podatek i kiedy należy, a kiedy nie trzeba go płacić.
Podstawą prawną umowy pożyczki jest ustawa z 9 września 2000 roku o podatku od czynności cywilnoprawnych. Wedle artykułu 7 ust. 4 wyżej wspomnianej ustawy podatek wynosi 2% pożyczanej kwoty, a obowiązek zapłacenia go ciąży zawsze na osobie zaciągającej zobowiązanie.
Trzeba się mieć jednak na baczności, ponieważ jeśli podatek nie został w odpowiednim czasie uiszczony w urzędzie, a fakt ów zostanie ujawniony podczas postępowania podatkowego lub podczas kontroli podatkowej, zalegający z płatnościami dłużnik będzie musiał zapłacić nie 2% pożyczonej kwoty, ale już 20%. Chociażby ze względu na to nie warto zapominać o urzędowych obowiązkach.
Na szczęście istnieją pożyczki, które nie wymagają płacenia podatku. Jednocześnie jest to ten rodzaj pożyczek, których zazwyczaj staramy się unikać jak ognia – ustawa mówi bowiem o pożyczaniu pieniędzy od najbliższej rodziny. Jeśli pieniądze zostaną pożyczone od małżonka, wnuków, dzieci, dziadków, rodziców, pradziadków, rodzeństwa, pasierbów, macochy czy ojczyma, podatek w wysokości 2% nie obowiązuje. Konieczne jednak jest zgłoszenie faktu pożyczki odpowiedniemu urzędowi za pomocą deklaracji PCC-3 nie później niż 14 dni po zaistniałym fakcie.
Warto o tych wszystkich formalnościach pamiętać zawsze, kiedy zamierzasz pożyczyć pieniądze – bez znaczenia, czy chodzi o zewnętrzną firmę pożyczkową czy o pożyczkę prywatną. Zawsze w pierwszej kolejności, szczególnie właśnie ze względu na wysokość kosztów, warto rozpatrywać pożyczanie pieniędzy od rodziny, chociaż według starych, ludowych mądrości to nie najlepszy pomysł. Z kolei od strony prawnej – jak najbardziej jest to dobry pomysł.
